گرچه مدیریت تولید مناطق خشکی همواره به عنوان زیرمجموعه‌ای از شرکت ملی نفت ایران فعالیت می‌کرد، ولی از نظر عملیاتی، یک شرکت مستقل بشمار می‌آمد، که دارای سازمانی یکپارچه بود. از سال ۱۳۷۶ مطالعاتی با هدف جداسازی و تغییر ساختار سازمانی مدیریت تولید مناطق خشکی آغاز شد که در پی آن، در سال ۱۳۷۷ مجموعه مدیریت تولید از مناطق خشکی، به شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب، تغییر ساختار داد و شرکت‌های بزرگی چون: شرکت مهندسی و توسعه نفت ایران، شرکت نفت مناطق مرکزی ایران، شرکت پایانه‌های نفتی ایران، شرکت نفت و گاز اروندان، شرکت کالای نفت لندن، هواپیمایی نفت ایران و… بتدریج از دل این شرکت متولد شدند